Strict Freedom
December 21st 2017 – February 2nd 2018
Opening Thursday December 21st at 8pm
[Christofilogiannis’s new works are sculptures made from cork, metal, porcelain, oil on canvas and rice paper. Τhe materials are covered in holes which act as spaces of freedom. They suggest a way of looking at the world through limitations, as if one is in prison looking out at the world beyond its walls, but also through the uterus of the self and all that surrounds it. “The hole symbolizes the paradox of ‘the sense of freedom’ when one is limited”. “It depends on where one stands, inside or outside the hole. It is often the case that one looks through a hole, but one can also shoot through it. One can hide within it in order to scream and one can also die in there. Every so often in history, we come across holes in ancient statues and architectural locations which are interpreted as symbols of perfection, immortality, kindness and magic. Holes have formed part of various rituals. We also find them in ancient theatre, and more specifically on masks; there, openings were made large enough for the actors’ voices to be amplified. Volumes and shapes that reference organic forms, internal synapses and attachments of life, the centre of the psyche that can be either open or shut, the feeling of being trapped and the sense, or the illusion of freedom, the matrix of things, our ontological origins. These works seem to have been produced on the basis of a freedom born out of limitation, an impossible freedom which also constitutes our dark roots.] Fragment from the text “The freedom of limitation and the hole” by Thanos Sτathopoulos
Διονύσης Χριστοφιλογιάννης
Περιορισμένη Ελευθερία
21 Δεκεμβρίου 2017 – 2 Φεβρουαρίου 2018
Εγκαίνια Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 8μμ
[Τα νέα έργα του Διονύση Χριστοφιλογιάννη είναι γλυπτά από φελλό, μέταλλο, πορσελάνη, λάδι σε καμβά και ριζόχαρτο. Τα υλικά διαστίζονται από τρύπες, οι οποίες αποτελούν σημεία ελευθερίας και θέασης του κόσμου μέσα από τον περιορισμό ή τη φυλακή, αλλά και μήτρα του εαυτού και όσων μας περιβάλλουν. «Η τρύπα συμβολίζει το παράδοξο της “ελεύθερης αίσθησης” μέσα από τη φυλακή». «Εξαρτάται πού βρίσκεσαι... Μέσα στην τρύπα ή έξω από αυτή. Από μία τρύπα είναι συνηθισμένο να κοιτάζει κανείς, αλλά και να πυροβολεί μέσα από αυτή, να κρύβεται για να ουρλιάξει ή να πεθάνει μέσα σ' αυτή. Στην ιστορία βρίσκουμε τρύπες ως επαναλαμβανόμενο εργαλείο σε αρχαία γλυπτά και αρχιτεκτονικές τοποθεσίες που ερμηνεύονται ως σύμβολα τελειότητας, αθανασίας, ευγένειας και μαγείας. Τρύπες έχουν χρησιμοποιηθεί σε τελετουργίες και στο αρχαίο θέατρο, όπου οι οπές της μάσκας ήταν μεγάλες, έτσι ώστε οι φωνές ν' ακούγονται σαν από ηχείο». Όγκοι και σχήματα που παραπέμπουν σε οργανικές μορφές, σε εσωτερικές συνάψεις και συνάψεις του βίου, στο άνοιχτό ή κλειστό ψυχικό κέντρο, στο αίσθημα του εκλωβισμού και στην αίθηση ή στην ψευδαίσθηση ελευθερίας, στο πλέγμα των πραγμάτων, στην υπαρξιακή καταγωγή μας. Τα έργα αυτά μοιάζει να έχουν κατασκευαστεί με άξονα την ελευθερία του περιορισμού, την ανέφικτη ελευθερία και τις σκοτεινές μας ρίζες.] Απόσπασμα από το κείμενο «Η ελευθερία του περιορισμού και η τρύπα» του Θάνου Σταθόπουλου
